رابطه سبک زندگی فراغتی و دینی با شادمانی اجتماعی؛ مورد مطالعه: دانش‌آموزان دبیرستانی شهر جهرم

این مطالعه پیمایشی با هدف توصیف و تبیین رابطه بین سبک زندگی فراغتی و دینی با شادمانی اجتماعی دانش‌آموزان انجام شده است. جامعه آماری مطالعه، تمامی دانش‌آموزان دبیرستانی شهر جهرم بوده‌اند که 400 نفر از آنها با روش نمونه‌گیری تصادفی چند مرحله‌ای انتخاب شده‌اند. ابزار تحقیق، پرسشنامه‌ای مشتمل بر سه مقیاس شادمانی، سبک زندگی فراغتی و دینی بوده است. نتایج توصیفی پژوهش بیانگر آن است که میانگین نمره شادمانی دانش‌آموزان در سطح متوسط و رو به بالا است. دانش‌آموزان هر چه از سال‌های ابتدایی به سال‌های انتهایی دبیرستان می‌روند شادمانی‌شان کاهش و هر چه از طبقات پائین به‌سمت بالا، از سبک‌های دینداری جمع‌گرایانه به‌سمت فردگرایانه، از سبک‌های زندگی سنتی به‌سمت مدرن و از مدارس دولتی به غیردولتی می‌روند، شادمانی آنها افزایش می‌یابد. نتایج استنباطی نشان می‌دهد سبک زندگی فراغتی سنتی، سبک زندگی دینی جمع‌گرایانه، طبقه اجتماعی و درآمد خانواده با ابعاد شادمانی دانش‌آموزان رابطه دارند. در مجموع می‌توان نتیجه گرفت که یکی از منابع اساسی شادمانی، در ارتباطات اجتماعی نهفته است؛ از یک‌سو، ارتباطات گسترده و رضایت‌بخش و از سوی دیگر عضویت در اجتماعات انسانی و انجام فعالیت‌های جمعی ـ تفریحی یا مذهبی ـ می‌تواند شادمانی اجتماعی افراد و به‌تبع آن، جامعه را افزایش دهد، اما این متغیر‌ها به‌تنهایی نمی‌توانند میزان بالایی از واریانس متغیر وابسته را تبیین کنند.